“Maar wat is er dan zo bijzonder aan die gerechten van Ottolenghi, behalve dat het veel werk is en de ingrediënten moeilijk te krijgen zijn?” vroeg Bart. En ik kan hem geen ongelijk geven, met de meeste recepten van Ottolenghi (of Otto, zoals wij hem hier liefkozend noemen) ben je wel even bezig en naar sommige ingrediënten in Flavour moest ik aardig zoeken. Maar juist daardoor ga je heel anders naar bepaalde groentes kijken en ontdek je heel nieuwe (fantastische!) smaken en combinaties.
Uitstraling van het boek
Wat meteen opvalt is dat Flavour super mooi is uitgegeven. Net zoals voorgaande boeken van Ottolenghi heeft Flavour een grafische kaft, in een nieuw jasje en heel kleurrijk. Er staan veel foto’s in (van Jonathan Lovekin), soms wel drie pagina’s bij één recept. Kleurrijke gerechten met heel veel groente en behoorlijke ingrediëntenlijsten.
Inhoud en schrijfstijl
Flavour is opgedeeld in drie hoofdstukken: Bereidingswijzen, combinaties en producten. en staat bomvol hartige recepten. Elk hoofdstuk begint met een (optioneel, maar leuk) stuk theorie, dus wie graag met een kookboek op de bank zit kan met Flavour zijn hart ophalen. Yotam Ottolenghi is de constante factor door de verschillende Ottolenghi boeken, restaurants en testkeuken (waar de meeste recepten in dit boek ontwikkeld zijn), maar wisselt regelmatig van co-host, zodat de verschillende helden in het Ottolenghi imperium een kans krijgen om hun kennis en smaken met de wereld te delen. Yotam schreef Flavour samen met Ixta Belfrage. Van Ottolenghi zijn we veel Midden-Oosterse invloeden gewend, maar Ixta (spreek uit: iesta) groeide op in Italië, Mexico en Brazilië en al deze invloeden komen terug in het boek. Strict genomen is Flavour niet helemaal vegetarisch omdat in sommige recepten (optionele) ingrediënten zoals ansjovis of parmezaanse kaas voorkomen. Net zoals in Plenty en Plenty More spelen groentes in Flavour de hoofdrol.
Uitvoerbaarheid van de recepten
Ik begin met een simpel recept waar ik vrijwel alles al voor in huis heb: de galette met pompoen, sinaasappel en salie, waarin o.a. een siroop wordt gemaakt van verse jus d’orange en maple syrup (zeker zo lekker als het klinkt, geen leftovers). Met de rest van de pompoen maak ik de reuzencouscous met tomaten-steranijssaus. Ik ga er voor het gemak vanuit dat reuzencouscous hetzelfde is als parelcouscous. Volgens Ottolenghi hebben we geluk als de couscous op de bodem van de pan een krokant laagje krijgt, dus weersta ik de neiging om te roeren. Dat blijkt het gerecht inderdaad helemaal af te maken, iets waar ik zelf nooit op gekomen was en de combinatie van tomatensaus met steranijs en spinazie is heerlijk.
Ottolenghi’s pittige paddenstoelenlasagne was nog voor Flavour goed en wel uit was al legendarisch, dus die moest ik sowieso proberen. Maarliefst 1.125 gram paddestoelen, fijngemalen in de keukenmachine en geroosterd in de oven, moeten ervoor gaan zorgen dat de lasagne een umami bommetje wordt waarin niemand het gehakt zal missen. Een redelijk bewerkelijk recept wat zich goed leent voor de huidige thuiswerksituatie en zoals veel van Ottolenghi’s gerechten ook makkelijk van tevoren kan worden klaargemaakt. Het recept is voor zes personen, daarom verdeel ik het over twee bakvormen zodat we de tweede bak een andere dag “vers” kunnen afbakken. Scheelt omrekenen en er gaat precies een pak lasagnebladen in, die anders achterin de kast blijven liggen. Budgettip: vervang een deel van de gedroogde paddenstoelen door bospaddenstoelenbouillon. Was het veel werk? Ja, maar met deze lasagne zet je echt wat bijzonders op tafel, I get the hype. Ik zou hem zeker nog eens maken. Er zit vooral veel doorlooptijd in, de keukenmachine en oven doen het meeste werk.
“Onze tamales zijn zo verschrikkelijk lekker, dat we gewoon niet willen dat u er zomaar aan voorbijloopt!” Tja, dan kunnen we dat recept natuurlijk niet overslaan. Het was nogal een zoektocht naar de masa harina voor de tamales van Ottolenghi. Ik vond het uiteindelijk bij Tjin’s Toko (sinds het verschijnen van Flavour weten tientallen mensen het kleine winkeltje te vinden) en ze hadden alleen nog zakken van 2kg. Met gewoon maismeel zal het vast ook eetbaar worden, maar masa harina geeft taco’s en tamales die echt authentieke smaak en we willen natuurlijk wel een beetje eer van ons harde werken. Een bol mozzarella raspen leek me een uitdaging, dus koos ik voor geraspte mozzarella. Maak alle sides (hibiscusthee voor de gemarineerde uien vond ik bij Dilmah), want bij Ottolenghi is iets nooit echt optioneel. Groot voordeel van dit recept: de sides en sausjes zijn voldoende voor meerdere keren, want dit ga je zeker vaker maken (hoewel de salsa roja hier wel hard gaat nu we het overal overheen doen).
Conclusie: Flavour staat vol met typische Ottolenghi recepten. Veel werk, ingrediënten waar je soms wat langer naar moet zoeken, maar ook waanzinnig lekker en zeker de moeite waard. Een aanrader voor iedereen die van uitgebreid koken met veel groente en kruiden houdt.
Flavour van Ottolenghi is o.a. te koop bij Bol.com.
Shop je via een link in deze blogpost? Dan zou het kunnen dat ik daar commissie over ontvang (zie ook Samenwerken voor meer informatie).
Dit heeft op geen enkele manier invloed op mijn mening over dit boek gehad.
Met dank aan Fontaine Uitgevers voor het ter beschikking stellen van dit boek.
